Sokak hayvanları ile alakalı yeni yasa tasarısı meclisten geçti, muhalefet bu kararı anayasa mahkemesine götüreceğini söyledi. Tüm bu karışıklığın içerisinde hatta tam göbeğinde duran bir insan kümesi var. Bence hepimizden çok, kelam sahibi olması gereken küme. Yani veteriner doktorlar.Aşağıdaki satırları dostum, çocuklarımın hekimi, üreticilerin ‘ölür bu’ deyip attıkları kedimi yaşatmak için benden çok uğraşan, benden çok uykusuz kalan, mesleğine âşık bir veteriner doktor Dilruba Pervaz Altunyuva kaleme aldı.
Belki de onlarca sefer ötenazi yapmak zorunda kalmış veteriner. Sıkıntıyı bir de onların gözünden görmek isterseniz okuyun.
Merhaba, Bugüne kadar veteriner tabipler olarak sesimizi duyurmak için çok çabaladık lakin beşerler dinlemek istemediği için boşa kürek çekmiş olduk. Müsaadenizle bir defa de ben denemek istiyorum; tahminen bir şahsa bile olsa dokunabilir yazdıklarım. 33 yıllık hayatımın 30 yılını hayvanlarla paylaştım, 10 yıldır veteriner tabibim. Bilerek ve çok isteyerek nöroloji alanında uzmanlaşmayı seçtim. Tahminen bu yazıyı okuyan sizlerin de dostunuza veda seyahatinde yanınızda olmuşumdur yahut son ana geldiğinize inandığınızda “daha fazla zorlamayalım, acı çekmesin” cümlesini size ben kurmuşumdur. Bu kararı vermek, siz veremediğinizde size yol göstermek, kederini bazen yalnızca biz veteriner doktorların anlayabildiği durumlarda onların sesi olmak; BENİM HAYATIMIN EN BÜYÜK YÜKÜ. Ben artık erken / genç / vakitsiz mevt haricindeki tüm ölümlere karşı reaksiyonsuz bir robotum. Hislerimi işin içine dahil edersem bir gün daha bu mesleği yapamam ve neredeyse her ötanazi kararı verdiğimde de bu mesleği birkaç yıldan daha fazla yapamayacağımı düşünüyorum. İnanılmaz bir ikilem değil mi? Sizler ne hayal ediyorsunuz bilmiyorum lakin elimde “o” ilaçlarla, şuuru açık, telafisi mümkün olmayan bir hastalığı bulunan ve acısını dindiremediğimiz bir canlının gözlerinin içine baktığımda; bu hayata daha ne kadar dayanabileceğimi, hastamın ailesini nasıl teselli edebileceğimi düşünüyorum. Sonra odadan çıkıp hayatıma, çok severek yaptığım mesleğime, hayat kurtarma uğraşıma tıpkı halde devam etmeye çalışıyorum. İşte bu yüzden benim ve birçok kıymetli meslektaşımın mental sıhhati pamuk ipliğine bağlı. Şayet bir köpekle bir an bile paylaşmadıysanız bunların hiçbirini anlamanız mümkün değil, üzgünüm. Lakin ne için daha çok üzgünüm biliyor musunuz?
* Çocuk mu köpek mi ayrımına sürüklenmemize üzgünüm.* Belediyelerin ellerinde imkan varken sorumluluklarını yerine getirmemesine üzgünüm.* Barınakları pet otel sanmanıza üzgünüm.* Bu kadar hayvana gerektiği formda besin ve barınma sağlanabileceğine inanmanıza üzgünüm.* Yalnızca iki ayağı üzerinde yürüyor, baş parmağını kullanabiliyor diye insanı kozmostaki başka tüm canlılardan üstün görmenize üzgünüm* Bir canlının yalnızca tehdit altında hissederse saldıracağı kadar KOLAY bir “hayat bilgisi”nden eksik olmanıza üzgünüm.* Barınaklarda bir kafese doluşturulmuş 8-10 köpeğin hayatta kalabileceğine inanmanıza üzgünüm.* Ötanazi olmasına kanaat getirilecek köpeklerin evvel sedasyon, sonra genel anestezi, sonra binlerce lira olan o ilacın yapılarak “UYUTULACAĞINA” inanmanıza üzgünüm.
Bu yasa ile yalnızca köpekleri yok etmeyeceksiniz, bizleri gelecek jenerasyonlara vicdansızlığımız ve yetersizliğimiz ile rezil edecek, veteriner tabipleri mental olarak bitireceksiniz. Evet köpeklerin yeri sokaklar değil fakat barınaklar da değil. Tahlil için onlarca yol var, sorun sizin bunlarla uğraşmak istememeniz.BİZ SEVGİMİZİ VE AKILCI, BİLİMSEL TAHLİLLERİMİZİ PAYLAŞMAYA HALA HAZIRIZ.Siz de tahminen bir gün mahallenizdeki köpeğe bir modül yemek verip gözlerinin içine bakmayı ve gerçek hatalıyı bulmayı denersiniz.
Lütfen sevgiyle kalın…
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen müelliflerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio